Po słowach Anny w pokoju zapadła taka cisza

— Ale przecież jesteśmy twoją rodziną! Rodzina powinna być na pierwszym miejscu. Skoro Piotr tak cię utrzymuje, to normalne, że podzielisz się z siostrą.

— Rodzina powinna też wspierać mnie — odparła Anna twardo. — A wy tylko żądacie, wyrzucacie mi brak męża i dzieci, robicie ze mnie winną wszystkiego. To ja pracuję dniami i nocami, by niczego wam nie brakowało.

Zofia nie wytrzymała:

— Kłamstwo! Ty zawsze miałaś więcej. Jeździłaś na wakacje, kupowałaś sobie ubrania, mieszkałaś w ładnym mieszkaniu. A ja? Ja musiałam tłuc się tramwajem na uczelnię i nosić te same bluzki latami!

Anna uniosła brwi i spojrzała na siostrę:

— Zosiu, zawsze dostawałaś to, czego chciałaś. A ja za to płaciłam. Teraz chcesz jeszcze mojego samochodu?

W tym momencie drzwi się otworzyły i wrócił Piotr. Rozmowa natychmiast ucichła.

— O czym toczy się taka gorąca dyskusja? — zapytał z uśmiechem, lecz jego spojrzenie było przenikliwe.

— O tym, że chcą, bym oddała samochód i mieszkanie Zofii — powiedziała Anna bez wahania.

Piotr usiadł na swoim miejscu. Napięcie można było kroić nożem.

— Interesujące — powiedział spokojnym, lecz stanowczym tonem. — Bo to moja własność. I nie przypominam sobie, żebym pozwalał na jej „rozdawanie”.

Zofia przełknęła ślinę, a jej narzeczony chrząknął niezręcznie. Maria spróbowała wymusić uśmiech:

— My tylko tak sobie żartowaliśmy, Piotrze. Takie rodzinne rozmowy…

— Być może, — odparł — ale mnie nie bawią żarty kosztem Anny. Ona jest wartościową osobą i zasługuje na szacunek. Jeśli ktoś spróbuje ją jeszcze raz manipulować, będzie miał do czynienia ze mną.

Słowa zawisły ciężko w powietrzu. Po raz pierwszy Zofia nie była w centrum uwagi. Oczy zaszkliły jej się od łez.

— To niesprawiedliwe! — zapiszczała. — Ja potrzebuję auta bardziej! Codziennie dojeżdżam na zajęcia, a ty masz pracę tuż obok…

— A ja potrzebuję wolności, Zofio — odpowiedziała Anna, patrząc jej prosto w oczy. — Nie jestem bankomatem ani niewolnicą. Mam prawo korzystać z tego, co mam.

Piotr ujął jej dłoń. Prosty gest, a tak mocny.

— Dokładnie. Jeśli chcesz coś mieć, Zofio, czas się nauczyć, jak na to zapracować.

Narzeczony Zofii odezwał się niepewnie:

— Mogę cię wozić autobusem, kochanie. To tańsze niż taxi…

— Zamknij się! — wrzasnęła na niego Zofia, po czym wybuchła płaczem i wybiegła z pokoju.

Maria spróbowała jeszcze raz przejąć inicjatywę:

— Anno, jesteś starszą córką. Obowiązki są twoje. Tak było zawsze.

— Nie, mamo — powiedziała stanowczo Anna. — Tak było tylko w tej rodzinie. I dzisiaj się to kończy. Jeśli chcecie mieć ze mną kontakt, będziecie mnie szanować. Jeśli nie, trudno.

Piotr wstał i spojrzał na nią z dumą:

— A ja zadbam, by nikt nigdy więcej cię nie krzywdził.

Maria zamilkła, zaskoczona. Jej dotychczasowa władza nad córką zniknęła w jednej chwili. Z końca korytarza dobiegł trzask drzwi — Zofia zamknęła się w pokoju. Jej narzeczony szybko narzucił kurtkę, mruknął przeprosiny i zniknął.

— My też już pójdziemy — powiedziała Anna, wstając. — Dziękujemy za kolację.

Maria wyszeptała, z oczami pełnymi łez:

— Odwrócisz się od nas, Anno?

— Nie, mamo. Ale wreszcie wybieram siebie.

Piotr podał jej płaszcz i razem wyszli. Dom za ich plecami wydawał się nagle mały, ciemny i zimny.

Na ulicy Anna zaczerpnęła głęboko powietrza. Po raz pierwszy od lat czuła się wolna. Piotr uścisnął jej dłoń i uśmiechnął się:

— Byłaś wspaniała.

— Zrobiłam tylko to, co powinnam była dawno temu — odparła. — Może i wymyśliłam narzeczonego, żeby ich uciszyć, ale odzyskałam coś znacznie ważniejszego: szacunek do samej siebie.

Nocne niebo błyszczało nad nimi, a światła miasta migały jak obietnice. Anna wiedziała, że jej prawdziwe życie dopiero się zaczyna.