W dniu swoich urodzin Natalia zamierzała odwiedzić syna w mieście. Mieszkała na wsi niedaleko syna. Autobus jeździł tam dwa razy dziennie – o szóstej rano i o czwartej wieczorem. Natalia musiała wsiąść do pierwszego autobusu, ponieważ nie chciała nocować u syna ze względu na postawę synowej Oksany.
Miała jeden problem – autobus przyjeżdżał do miasta wcześnie, a syn i synowa o tej porze zazwyczaj jeszcze spali. Musiała siedzieć na ławce i czekać do ósmej rano. “Dlaczego nie zostaniesz w swojej wiosce, Natalio Fiodorowna? Jesteś starą kobietą, musisz myśleć o swoim zdrowiu. A twoja wizyta jest dla nas bardzo niestosowna. Mogłaś przynajmniej zadzwonić przed wyjazdem.
Natalia wyszła za mąż w wieku dwudziestu lat. Jej przyszły mąż był starszy od niej o pięć lat i niedawno, po ukończeniu korespondencyjnego instytutu rolniczego, znalazł pracę jako mechanik w warsztacie kołchozu. Natalia pracowała jako kierownik magazynu kołchozu. Pewnego dnia na potańcówce w klubie podszedł do niej miły chłopak i poprosił do tańca.
– “Sasza” – przedstawił się. Tak się poznali, a po potańcówce w klubie czekali na nich miejscowi chłopcy: “Mechanik, odprowadzasz nasze dziewczyny? Jest ktoś, kto je odprowadzi” – powiedział najszybszy z nich. “A ty możesz napisać podanie ….” – odpowiedział Sasza. Rozważymy to za siedemdziesiąt dwa tygodnie – dodał po chwili przerwy. Chłopaki stali, najwyraźniej przetrawiając to, co usłyszeli.
Ślub był skromny. Mężczyzna nie miał nikogo poza swoim młodszym bratem, który właśnie został zatrudniony jako szef miejskiego wydziału mieszkalnictwa i usług komunalnych po ukończeniu college’u. Bracia wychowywali się w sierocińcu. Rodzice Nataszy nie byli bogatymi ludźmi, oboje pracowali jako zwykli robotnicy w kołchozie.
Stół był nakryty w domu rodziców. Zaproszono najbliższe osoby, gdzie szef kołchozu wręczył im klucze do domu, który został przydzielony Saszy jako specjaliście. Rok później Natasza została zabrana do porodu. “Czekam z bliźniakami” – powiedział jej mąż, odprowadzając ją. Oboje marzyli o dwójce dzieci naraz – chłopcu i dziewczynce. Poród przebiegł dobrze i urodził się chłopiec. Dwie godziny później na świat przyszedł głodny syn Natashy.
Po tym, jak go nakarmiła, do pokoju weszła lekarka i ordynator oddziału położniczego, Wiera Wasiliewna. Ordynator oddziału dobrze znała rodziców Nataszy. Zanim poszła do szkoły medycznej, ona i jej rodzice mieszkali w tej samej wiosce i byli sąsiadami. “Dzisiaj jedna mama urodziła syna i napisała list odmowny. Zwinęła papier i wyszła. Nie mogliśmy jej przekonać. Chłopiec jest zdrowy i bardzo przystojny.
Po chwili Wiera Wasiliewna zapytała: “Chcieliście bliźniaki, prawda? Może weźmiecie to dziecko? Szkoda oddawać go do sierocińca. A twój mąż sam wychowywał się w sierocińcu. Myślę, że nie będzie miał nic przeciwko, prawda? Sporządzimy akt urodzenia tak, jakbyście mieli bliźnięta. Następnie dodała: “Jeśli nie chcesz, możemy sformalizować adopcję.
Ale to zajmuje dużo czasu i będzie trudne dla dziecka. I jeszcze nie wiadomo, czy ci go oddadzą, czy nie. Wiera Wasiliewna była dobrym specjalistą i po prostu wspaniałą osobą. Być może dlatego, że dobrze znała rodzinę Natalii, zwróciła się do niej z tą nielegalną ofertą. A może ludzie w tamtych czasach byli inni, bardziej ludzcy.
Natalia nie mogła wydusić z siebie słowa, tłum był na nią wściekły. Za kilka lat nam podziękujesz – dodała lekarka. I wyszli. Wieczorem do szpitala przyszedł Sasza: “Wiem, co to jest sierociniec. Niech zarejestrują narodziny bliźniaków” – zdecydował. Sasza przyjechał na spotkanie z żoną i bliźniakami w czołowej Wołdze. Po wręczeniu żonie ogromnego bukietu róż, a dyrektorowi sierocińca butelki wina musującego i pudełka czekoladek, wziął oba dzieci w ramiona.
– “Wsiadaj, matko bohaterko!” zażartował, “sam prezes kazał mi wziąć jego samochód. Kierowca otworzył drzwi przed Natalią: “Będę cię woził jak królową! Postanowili nadać swojemu synowi imię Paweł, a adoptowanemu synowi Piotr, na cześć apostołów, ponieważ obaj urodzili się 12 lipca. Dzieci dorastały różnie. Podczas gdy Petryk był czułym chłopcem, Pavlik był odważny i niegrzeczny.
Obaj skończyli szkołę w rodzinnej wsi, obaj dostali się na wyższe uczelnie. I żadne z nich nie miało pojęcia, że jedno z nich nie jest rodowitym mieszkańcem. Maryna, żona Petra, była przyjazną kobietą i nigdy nie mówiła do teściowej inaczej niż “mamo”. Z kolei żona Pavla, Oksana, zwracała się do niej tylko po imieniu i traktowała ją ze słabo skrywaną pogardą.
Mieszkali w mieście, dwadzieścia minut drogi autobusem. Mieszkali we trójkę, ich wnuk miał już piętnaście lat. Ostatni raz odwiedzili ją pięć lat temu, kiedy zmarł Sasza. Petro mieszkał w Kijowie, ale co roku odwiedzali jego matkę. Przyjeżdżali całą czwórką, z dwójką wnuków. Kiedy Sasza zmarł, Marina powiedziała: “Mamo, zamieszkaj z nami, tutaj będziesz sama.
Zwłaszcza we własnym domu. Będzie ciężko bez taty.” “Dopóki moje nogi są sprawne, pożyję jeszcze trochę, a potem zobaczymy” – odpowiedziała. Natalia usiadła na ławce przed domem Pavlo, czekając, aż wszyscy się obudzą. Punktualnie o ósmej poszła na górę i nasłuchiwała przy zamkniętych drzwiach. Za drzwiami panowała cisza. “Oni jeszcze śpią.
Usiądę tutaj na schodach”, zdecydowała i usiadła na schodach. Jakieś pół godziny później usłyszała otwierające się drzwi i Pavlo wyszedł na podest: “Mamo, znowu tam jesteś? Oksana i jej syn wyjechali na wakacje do Turcji. A ja muszę być na spotkaniu z klientem. Nikogo nie ma w domu. Weź taksówkę i jedź do domu, zadzwonię wieczorem” – i wręczył jej dwieście hrywien, zapominając o jej urodzinach.
Zapomniała też, że nigdy nie miała telefonu. Natasha płakała na dworcu autobusowym, dopóki nie złapała wieczornego autobusu. Zbliżając się do domu, zauważyła zaparkowany na zewnątrz samochód. Jej syn Petro naprawiał ganek, wnuki rąbały drewno, a Maryna piekła ciasta. “Wszystkiego najlepszego, mamo” – przywitali ją syn i synowa.
– “Żyj długo, babciu” – dodały chórem wnuki. Wieczorem, po uroczystej kolacji, gdy synowa i wnuki położyli się spać, Natalia podeszła do syna i powiedziała: “Pietia, chcę cię przeprosić. Twój tata i ja nie jesteśmy twoją rodziną. Jesteś naszym przybranym dzieckiem. Wybacz nam.” “Tak, wiem, mamo. Dowiedziałem się w dziesiątej klasie, “dobrzy” ludzie mi powiedzieli. Ale nie chciałem denerwować ciebie i twojego ojca, więc o nic nie pytałem” – odpowiedział czule syn. “Dla nas wszystkich zawsze będziesz królową” – dodał, przypominając jej dawno zapomniane słowa kierowcy Wołgi.
admin