Ivan był najmłodszy w rodzinie. Lubił mieszkać wśród starszych braci, z którymi mógł się bawić i wygłupiać. Ale żyli w biedzie, więc Wania zawsze nadrabiał zaległości za starszych. Wszyscy koledzy z klasy wyśmiewali się z niego z tego powodu. Nazywali go głodnym chłopcem i nie dawali mu spokoju. Jego matka pracowała jako zwykła pielęgniarka. Często podejmowała dodatkowe prace, więc Ivan był pozostawiony samemu sobie. Jego nieschludny wygląd dawał dzieciom kolejny powód do wyrzutów. Siedział sam przy biurku.
Nauczyciele nie bronili go, a wręcz naśmiewali się z niego. Wania czuł się bardzo nieswojo w takich sytuacjach. Ale w szkole chłopiec dostawał same piątki. Fizyka i matematyka były jego ulubionymi przedmiotami. A przedmioty humanistyczne były dla Wani łatwe.
Potrafił uczyć się poezji na pamięć. Pewnego razu Iwan przemawiał na wieczorze literackim o Błoku, a z widowni posypały się nieprzyjemne docinki. Skończył swoje przemówienie z godnością, podziękował za uwagę i w tym momencie ktoś splunął mu w twarz przeżutym papierem z fajki.
Wtedy cierpliwość młodzieńca pękła: “Pożałujesz wszystkiego! Obiecuję ci! Dorosnę, kupię szkołę z nauczycielami. Zrozumiesz wszystko, ale będzie za późno! Był pełen własnej wyższości, a publiczność wybuchnęła śmiechem. Mijały lata. Ivan pomyślnie ukończył uniwersytet. Założył własną firmę i organizację charytatywną, która pomagała rodzinom o niskich dochodach. Jego życie układało się dobrze: rodzina, kariera, zdrowie. Pewnego dnia zatrzymał się w rodzinnej wiosce i zobaczył, że jego szkoła jest zamknięta.
Jak się okazało, w budynku ogłoszono stan wyjątkowy, a dzieci zmuszone były uczęszczać na zajęcia do sąsiedniej wioski. W tym momencie łza spłynęła mu po policzku i przypomniał sobie wszystkie kpiny kolegów z klasy i nauczycieli. Ivan nie mógł na to pozwolić.
Oczywiście walczył z niedorzecznymi myślami, odrzucił podstępne plany rozsądnego działania. Rodzice dobrze go wychowali, zemsta była mu obca, więc zwyciężyło współczucie dla ludzi.
Odwołał wszystkie spotkania, zadzwonił do swojego asystenta i pokazał nam postępy. Nie tylko sfinansował remont, ale także nadzorował wszystkie jego etapy. Dyrektor i wszyscy nauczyciele patrzyli na swojego absolwenta z podziwem. Pamiętali też, jak zatruli mu dzieciństwo i w tym momencie poczuli wstyd i wyrzuty sumienia. Nauczyciele bali się do niego podejść, ale on zrobił to sam, mówiąc: “Dziękuję za lekcje życia!