Mój mąż Semen i ja mamy dwójkę dzieci. Od samego początku nasze relacje z teściami były napięte z powodu apodyktycznej teściowej.
Aby zachować spokój, odsunęłam się od niej i naszych dzieci, ograniczając naszą komunikację do minimalnej wymiany uprzejmości. Pomimo trudności finansowych i ciężaru kredytu hipotecznego, radziliśmy sobie sami,
opierając się na mojej matce, kiedy tylko tego potrzebowaliśmy. Pewnego dnia byliśmy zszokowani, gdy dowiedzieliśmy się, że rodzice mojego męża postanowili zostawić swój znaczny majątek, w tym cztery mieszkania i duży wiejski dom, bratu Semena, Leonidowi, który żył samotnie bez własnej rodziny.
Zdezorientowana i szukająca jasności, zapytałam teścia o tę decyzję. Jego odpowiedź była objawieniem na temat konsekwencji naszego związku.
Wyjaśnił, że nasza izolacja pozbawiła jego i jego żonę kontaktu z wnukami, a Leonid był ich wsparciem przez te wszystkie lata, zwłaszcza podczas poważnej operacji teściowej, o której nawet nie wiedzieliśmy z powodu naszego odosobnienia. Jego słowa sprawiły, że zaniemówiłem.
Wciąż myślę o utraconych szansach na pojednanie i o tym, jak nasze wybory wpłynęły na nasze więzi rodzinne i dziedzictwo.