Mój ojciec stał w deszczu i patrzył w dal. Wspominał dwie kobiety, które kochał najbardziej. Jego córka zawołała. Głos córki przywrócił Andrija do rzeczywistości. Wołała go na kolację. Andrij wszedł do kuchni i zobaczył chudego chłopca siedzącego przy stole. Nastia nakrywała do stołu. Przedstawiła Igora swojemu ojcu.
Studiowali razem w instytucie… Po obiedzie Ljuba powiedziała ojcu, że jest w ciąży i że wkrótce odbędzie się ich ślub. Wiedziała, że ojcu trudno będzie zaakceptować tę sytuację, ale nie mogła trzymać go w niepewności. Przeprosiwszy Igora, poszła do ojca. Andrii wrócił do swoich wspomnień.
Był w niej zakochany. Miała piękne imię. Nadal nie odważył się z nią spotkać; potem się wyprowadziła. Po jakimś czasie dowiedział się, że Very już tam nie ma. To był cios dla Andrieja. Często odwiedzał jej grób i przynosił kwiaty. Czasami widział kobietę, która przychodziła zobaczyć się z Verą, czekał, aż odejdzie, a potem szedł na grób.
Pewnego dnia w końcu spotkali się twarzą w twarz. Od razu się domyślił. To była siostra Very. Wyglądała dokładnie jak ona. Andrij zaniemówił. Patrząc na kobietę, mężczyzna zdał sobie sprawę, że widzi w niej Verę, to samo spojrzenie, te same ukochane oczy.
Andrij zalał się łzami. Nadieżda usiadła obok niego i objęła go ramionami, po czym zaprosiła do swojego domu, uprzejmie częstując filiżanką herbaty. Przez cały wieczór nazywał ją Verą, nie zdając sobie z tego sprawy. A potem padł na kolana i poprosił ją o rękę. O dziwo, Nadieżda zgodziła się. Wkrótce zaszła w ciążę, a Andrij był przeszczęśliwy. Urodziła się dziewczynka z oczami dokładnie takimi, jak oczy Wiery.
Rodzice dali jej na imię Ljubow. Po piętnastu latach szczęśliwego życia rodzinnego Nadieżda zmarła. Minęło kilka lat, ale ból po stracie nie ustępował… Wkrótce Ljuba urodziła dziewczynkę. Andrey poprosił ją, by dała córce na imię Vera. Luba zgodziła się. Na twarzy Andrija w końcu pojawił się uśmiech, rozmarzony uśmiech, a w jego oczach pojawiło się życie.